Dyski_twarde_od_A_do

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

usprawnienia konstrukcji Flash ROM. Dzięki niższemu napięciu zasilania matrycy pamięci wyeliminowano
konieczność stosowania dwu napięć zasilających. Równocześnie, dzięki zwiększeniu gęstości upakowania
elementów, wzrosła dwukrotnie pojemność pamięci, a wynikające ze zmniejszenia wymiarów poszczególnych
elementów zmniejszenie pojemności bramek umożliwiło znaczne skrócenie czasu zapisu danych. Jednak
zwiększenie pojemności pamięci Flash przyniosło ze sobą kolejny problem – najmniejszą kasowalną jednostkę
pojemności pamięci stanowił wciąż jeden wiersz, co w przypadku większych pojemności pamięci prowadziłoby do
konieczności niepotrzebnego przepisywania znacznych ilości danych. Np. w przypadku konieczności zmiany kilku
bajtów w pamięci o pojemności 256 kB (zawierającej matrycę 512×512 adresów), należałoby zapamiętać i
ponownie zapisać 512 bajtów. Niby niewiele, praktycznie jednak w wielu zastosowaniach pamięci Flash jest to zbyt
wiele, gdyż proces zapisu staje się zbyt energochłonny, a przecież przeznaczeniem obecnych pamięci Flash jest
praca w urządzeniach przenośnych. Rozwiązanie było proste – matrycę pamięci podzielono na 4 niezależnie
adresowane bloki. Kosztem nieznacznego powiększenia powierzchni struktury uzyskano skrócenie zapisywanego
bloku do 128 bajtów, co już jest łatwiejsze do przełknięcia. A wzrost powierzchni struktury szybko został
skompensowany kolejnym wynalazkiem.
Rozwój i zastosowanie pamięci Flash
Zastosowanie ferroelektryku w bramce tranzystora, stanowiącego komórkę pamięci, pozwoliło na
sięgnięcie wstecz, do techniki analogowej. Bo natężenie pola elektrycznego, „zapamiętane” w ferroelektryku, może
mieć różne wartości, pozostające w związku z napięciem programującym. A zatem, jeśli komórka pamięci będzie w
stanie zapamiętać 4 różne wartości napięć, odpowiadające czterem wartościom logicznym, to uzyskamy dwa bity
pojemności jednej komórki pamięci. Gra warta świeczki – w normalnym trybie rozwoju technologii układów
scalonych podwojenie pojemności, uzyskiwane dzięki zmniejszeniu wymiarów (np. z technologii 0,35 na 0,25
mikrometra), pociąga za sobą ogromne koszty inwestycyjne. Logicznie rozwiązanie było bardzo proste: wystarczy
zastąpić wzmacniacze zapisu 2-bitowymi przetwornikami cyfrowo-analogowymi, zaś wzmacniacze odczytu –
przetwornikami analogowo-cyfrowymi. Życie nie jest co prawda takie proste, ale obecnie większość dużych
pamięci Flash jest produkowana już w tej technologii, natomiast firmy prowadzą intensywne prace nad
„upchnięciem” w jednej komórce następnych dwu bitów. Tymczasem pamięci Flash znajdują coraz szersze
obszary zastosowań. Od największych, montowanych w zespoły złożone z kilku – kilkunastu układów i
przeznaczonych jako pamięci dla różnego rodzaju urządzeń (cyfrowe aparaty fotograficzne, cyfrowe dyktafony czy
zastępujące dysk stały karty PCcards), aż do zupełnie małych, stanowiących integralny element tzw. Smart Cards,
czyli kart chipowych, które w najbliższym czasie mają zastąpić popularne obecnie karty magnetyczne. Od
zastosowania w Smart Cards wszystkie nośniki informacji, oparte na chipach pamięci Flash, coraz częściej [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Archiwum