Deaver Jeffery Lekcja jej Ĺmierci

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

rumiany detektyw przytakiwał. Był ponury, skupiony.
Chrząkał. Ja też tak bym postąpił. Spojrzał na potężnego Kres�ge^ i dodał:
Okay, ubierzemy pana w kamizelkę kuloodporną. Myślę, że znajdziemy coś
odpowiedniego.
Zapinając paski kamizelki z płytką osłaniającą serce, Wynton Kresge pomyślał
nagle o aspekcie bycia policjantem, którego wcześniej nie rozwa�żał. Jeśli
ostatecznie zadaniem policjanta jest ratowanie życia, to istnieje też druga
strona medalu czasami trzeba zabijać.
Kiedy siedział w fotelu w swoim biurze na Uniwersytecie Audena i czuł uścisk
pistoletu na pasku, nigdy poważnie nie zastanawiał się nad użyciem broni.
Oczywiście fantazjował trochę, jak strzela do terrorystów. Jednak teraz odczuwał
lęk. Nie bał się, że za pięć minut będzie się krył przed pociskami, ale wręcz
przeciwnie że będzie strzelał do innego czło�wieka. Ta myśl go przerażała.
...zastępco?
Kresge zorientował się, że detektyw mówi do niego.
Tak?
Neale otworzył plan hotelu. Niech pan spojrzy.
Skąd to macie?
Nasz oddział antyterrorystyczny ma plany wszystkich hoteli w mieście.
Także dworców autobusowych i kolejowych oraz większości bu�dynków biurowych.
Wydawało się to dobrym pomysłem. Może zasugeruje to Corde'owi.
Okay, jest tutaj. Pokój 258. Nie ma żadnych drzwi przejściowych, ale jest
to... Co to?
Jeden z policjantów powiedział: Tutaj jest mikrofalówka i mała lo�dówka. Rury.
Zlew ze stali nierdzewnej. Prawdopodobnie wydrążone poci�ski zostaną zatrzymane,
ale muszą być bez koszulek ze względu na ulicę po przeciwnej stronie.
Zastępco?
Nie możemy go zaalarmować rzekł Kresge. %7ładnego gazu ani granatów.
Trzeba szybko sforsować drzwi, żeby nie zdążył stworzyć pola ostrzału. Widział
coś takiego na filmie z Melem Gibsonem. Spytał: Czy jest to zgodne z
procedurami?
Według mnie, tak. Wezmiemy...
Sierżancie przerwał im młody policjant przy konsoli. On zwiewa!
Wyszedł z pokoju i porusza się w kierunku Eastwood. Powta�rzał wieści
otrzymane przez słuchawki, które miał na głowie. Taktycz�na Obserwacja
informuje oddział antyterrorystyczny. Są trzy przecznice dalej. Kontynuują
rozlokowanie.
Jasne odezwał się detektyw. Gdzie się kieruje?
W stronę rzeki. Pieszo. Ma teczkę ze sobą. Porusza się bardzo szybko.
Jak daleko jest stąd? spytał Kresge.
Przecznicę.
Idziemy go łapać.
Neale włożył niebieską czapkę z napisem POLICJA.
TO mówi, że znikł. Skręcił przed mostem i wszedł na teren tych starych
magazynów nad rzeką. Przypuszczają, że kieruje się na północ.
Gwałtownie otworzyły się drzwi vana, Kresge zmrużył oczy od oślepia�jącego
światła. Którędy?
Za mną. Neale przebiegł ulicę obok zaniedbanego placu zaro�śniętego
chwastami i zaśmieconego złomem. Kresge zobaczył dziesiątki parterowych lub
jednopiętrowych magazynów. Większość z nich rozsypy�wała się, niektóre były
wypalone.
Doskonała kryjówka dla uciekiniera. Doskonałe miejsce dla snajpera.
W pobliżu z piskiem opon zatrzymał się van. Wyskoczyło z niego pię�ciu
policjantów z oddziału antyterrorystycznego. Kresge usłyszał: Zała�dować i
zabezpieczyć. Zespół zielony na południe. Niebieski na północ. Trzymać się
rzeki.
Neale zatrzymał się przy pierwszym budynku. Zastępco?
Kresge spojrzał na niego i zobaczył, że pokazuje na jego pistolet, który wciąż
tkwił w kaburze.
Och. Kresge odpiął rzemyk i wydobył broń. Wprowadził nabój do komory i
wyciągnął palec wskazujący wzdłuż lufy. W piersi poczuł nagły przypływ energii.
Neale pokazał na siebie, a potem w prawą stronę. Chwilę pózniej Kresge znalazł
się na długiej alejce, wzdłuż której biegły zardzewiałe szy�ny wąskotorówki.
Wokół pełno było mrocznych wejść, szarych okien i ramp do ładowania towarów.
O rany westchnął i przeskoczył nad kamiennym progiem lazł się w strefie
wojennej.
Pierwsze pięć budynków przypominało piekło. Kresge obracał się, ch wał, mierzył
z broni do cieni, worków ze śmieciami, do okiennic. Skoro d tarł tak daleko i
nie został zastrzelony, nabrał odwagi. Gilchrist nie chci znalezć się w pułapce.
On chce przede wszystkim uciec. Nie zamierza bronić w zamkniętym magazynie.
Jednak to w magazynie go znalazł.
Zastępca wszedł do obszernego opuszczonego pomieszczenia. Przez tłuczone
świetliki wpadały snopy światła.
Tutaj był mężczyzna, którego szukał. Kilkanaście kroków od nie ukrywał się za
starym bojlerem. Nie miał przy sobie broni, tylko starą teczkę. Wydawał się
przytłamszony i mały przy olbrzymim zbiornik Drobny, z posiwiałymi jasnymi
włosami, nerwowy. Kresge zdał sobie spr wę, że jest pierwszą osobą z zespołu
dochodzeniowego, która widzi Leo Gilchrista. Niedużo widział; światło tutaj było
przytłumione i rozm;
Nie ruszać się! wrzasnął Kresge. Mężczyzna posłuchał polecenia, ale
tylko na chwilę i dlatego, że s'
przeraził. Potem odwrócił się plecami do Kresge'a i zaczął powoli się odd lać
niczym zwlekający kochanek.
Stój, bo będę strzelał! Szedł dalej, nie odwracając głowy.
Kresge wymierzył z broni. Wyrazny cel. Idealna pozycja do strzału, piej niż na
strzelnicy w Higgins. Wsunął palec w osłonę i zaczął nacisk spust. W połowie
drogi opuścił jednak broń i mruknął: Cholera. startował do szybkiego biegu.
Sylwetka przed nim stała się cieniem, a potem znikła.
Jednym z policjantów tymczasowo przypisanym do grupy pościgowej b Tony LaPorda,
potężny bryłowaty mężczyzna, który nosił służbowy rew" wer wysoko na pasku, a w
kaburze pod spoconą pachą trzymał nielegal pistolet o kalibrze 0,380.
Małomiasteczkowy policjant gdzieś pośród między przygarbionym cywilnym
pracownikiem policji w wielkim mieści na przykład Nowym Jorku, a zagorzałym
kowbojem z Atlanty lub San tonio.
LaPorda miał na sobie skórzaną kurtkę z futrzanym kołnierze ciemne spodnie oraz
kapelusz ze skórzanym rondem i kraciastym paskie wokół denka. Nie odbiegał od
pozostałych policjantów, przydzielonych j
o ochotnicy do grupy mającej za zadanie schwytanie profesora z New Le-panon,
który zabił swoją studentkę.
Ze względu na ten przydział LaPorda dostał specjalną częstotliwość na swojej
motoroli i kamizelkę kuloodporną, ale nie M-16 (tylko oddział antyterrorystyczny
miał karabiny, a Leon Gilchrist nie był terrorystą, tyl�ko pieprzonym
profesorem). LaPorda nie był szczególnie podekscytowany zadaniem, zwłaszcza gdy
okazało się, że przestępca ucieka. LaPorda nie�nawidził biegania nawet bardziej
niż brzegu rzeki.
Podszedł ociężałym krokiem do ogromnego magazynu i wyobraził so�bie, że mógłby [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Archiwum