015. Dixie Browning Wypatrywanie burzy

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

- Ha! Mo\na cię kupić za talerz huevos rancheros - parsknęła. - A poza tym, dlaczego
uwa\asz, \e ju\ nie nazwałam Hamakowej Polany? W końcu to moje podwórko, prawda?
- Ju\ nazwałaś? - Jego palce, choć wcale się nie poruszały, zdawały się pieścić jej
delikatne obojczyki i Willy poczuła, jak bardzo chce się przytulić do Baina.
Bez słowa pokręciła tylko głową.
- To dom, po prostu dom - roześmiała się po chwili i wyswobodziła z jego lekkiego
uścisku. - Mo\e nazwę to Znikające Wzgórze, albo.,, albo... Odpływające Piaski.
Bain spostrzegł, \e jej ciemnozielone oczy pociemniały nagle. Objął ją przyjacielskim
gestem i zawrócili z Zatoki Czapli, by skierować się w stronę domu.
Pewnego dnia będzie musiała się poddać i zlecić całą robotę fachowcom. Jeden dzień
jednak nie zrobi większej ró\nicy, a nie chciał psuć reszty spaceru pouczeniami.
- Poczekaj - zastanowił się. - A jak ja bym nazwał te wzgórza pośrodku bagna pełnego
wę\ów? Co byś powiedziała na Przeciwjadowe Poletko? Nie? Wolałabyś coś bardziej
poetyckiego?
Cienie w jej oczach zniknęły i ju\ z uśmiechem przyglądali się wieczornemu
polowaniu rybołowów. Ptak wynurzał się efektownie ze spienionej fali i wzbijał w górę z
okazałym łupem.
- Je\eli lubisz ryby, któregoś dnia zastawię sieci. Mo\esz mi pomóc łapać. Brodzenie
jest doskonałym zabiegiem rehabilitacyjnym - powiedziała Willy.
Bain obiecał jej układ platoniczny, ale po tygodniu Willy doszła do wniosku, \e
wolałaby, aby nie zachowywał się tak szlachetnie. Pomagał jej napełniać worki piaskiem i
układać je na brzegu, a ona rewan\owała mu się domowymi obiadami. Nalegał, \eby myć
naczynia, i Willy pozwoliła mu na to. Nie zdarzyły się ju\ historie takie jak w dniu, kiedy
przestało padać. Z przygnębiającym brakiem rezultatów jej umysł starał się przekonać ciało,
\e jest za to wdzięczna, ale z ka\dym dniem coraz łatwiej popadała w irytację.
To zaczyna wymykać się spod kontroli! Trzy tygodnie temu \yła sobie beztrosko,
zachowując energię na chłodniejszą porę, kiedy będzie mogła zacząć wyznaczać miejsca pod
parę nowych domów. A teraz mogła myśleć jedynie o Bainie Scotcie. Co teraz robi? Czy lubi
pieczoną rybę? Woli chleb kukurydziany, czy bułeczki? Czy biało - brązowa pla\owa suknia
nie jest zbyt przezroczysta, \eby nosić ją bez halki?
Willy kopnęła na bok kapcie, które porzuciła tu wczoraj wieczorem, włączyła radio.
Zsuwając resztki ze swego talerza do miski Spota, słuchała rozmowy między Coast Guard a
jednym ze statków uczestniczących w ostatniej ekspedycji Monitor .
Kiedy Spot zajadał bekon z jajkami i bułkę, przełączyła się na stację meteorologiczną i
usłyszała najnowsze informacje o dwóch obserwowanych obecnie tropikalnych ni\ach. Jeden
z nich przesunął się nad zatoką i wypełnił przynosząc gwałtowne deszcze w Brownsville w
Teksasie. Drugi natomiast pogłębił się jeszcze bardziej i obecnie znajdował się w odległości
dwustu siedemdziesięciu mil na południowy wschód od Miami. Kierował się na północny
zachód i słu\by brzegowe postawiono w stan pogotowia. Oczekiwano, \e w ciągu
najbli\szych dwudziestu czterech godzin sztorm osiągnie siłę huraganu.
- Nie wierzę ani jednemu ich słowu, a ty, Spot? Ciągle nas tylko straszą. - Ale mimo
wszystko...
Chłopcy przyszli po swoją ostatnią pensję.
- Trudno będzie przyzwyczaić się do noszenia ubrania - powiedział Maurice, który w
tym roku zaczynał studiować w college'u.
- Chwycimy znowu za szczotki i łopaty, gdy tylko skończy się szkoła - obiecał Buddy.
- Denny najprawdopodobniej przywiezie ze sobą \onę - \artował.
- Ale nie do zajmowania się gospodarstwem - odciął się Denny.
Willy wręczyła im kopertę z ostatecznym rozliczeniem, do którego dołączyła jeszcze
końcową premię. Z mieszanymi uczuciami patrzyła jak odchodzą. Byli dla niej niemal jak
trójka młodszych braci. Będzie jej ich brakowało. A poza tym, musi znalezć kogoś, kto ich [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Archiwum