McKinney Meagan Uzurpator

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Uciekniemy oboje, Avenelu! przekonywa�a go.
Nie zwa�a� jednak na jej s�owa. Niespodziewanie pochwyci� bicz
i zaci�� klacz po wra�liwym zadzie.
WynoS si� st�d! powtarza�, uderzaj�c Królewn� raz po raz. Nie-
trudno by�o j� sp�oszy�, ale jakimS cudem Brienne zdo�a�a poskromi�
zwierz� i cofn�� si� poza zasi�g uderze�.
Nie mog� ci� tu zostawi�!
Wzdrygn�a si� na widok krwi lej�cej si� ze zranionego uda. Roz-
leg� si� jeszcze jeden wystrza�. Orillon rzuci� si� jak szalony w g�szcz,
gdzie z pewnoSci� kry� si� wróg. Z zajad�ego warczenia Orillona pozna-
�a, �e pies jest rozwScieczony: zapach krwi Avenela, która splami�a bia�e
psie futro, doprowadzi� zwierz� do sza�u.
Brienne, to twoja szansa! Orillon wyko�czy tego bydlaka. Ucie-
kaj! Mo�e czaj� si� tu inni&
Masz racj�. Kto wie, czy nie ma tu innych! No, w drog�! Wracamy
do Osterley przerwa�a mu Brienne. I tak by jej nie namówi� do porzu-
cenia go. Zerkn�a na polan� miejsce tragedii i przeszed� j� dreszcz.
Przeczuwa�a, �e za t� napaS� odpowiedzialny jest jej ojciec. Odwróciw-
szy si� do Avenela, ujrza�a jak bardzo cierpi. Usi�owa� zacisn�� d�oni�
ran� i zatamowa� up�yw krwi.
Nie mo�emy tkwi� bez ko�ca w tych krzakach. Ten, kto do ciebie
strzela�, z pewnoSci� nas tu wypatrzy. Zbierz si�y i jedx za mn�. Wraca-
my do Osterley! znów omiot�a polan� przera�onym wzrokiem.
Dobrze. Prowadx!
Chwyci� si� za nog� i zacisn�� z�by. Brienne puSci�a Królewn� k�u-
sem. Nie czekaj�c na powrót Orillona zawrócili w stron� Osterley Park.
Przedzierali si� przez mroczny las prawie pó� godziny; wkrótce sta-
�o si� jasne, �e jeSli maj� dotrze� do Osterley, trzeba najpierw opatrzy�
ran� Avenela. Rciekaj�ca krew pozostawia�a Slad na leSnym poszyciu,
a rana, nawet przyciSni�ta z ca�ej si�y d�oni�, nie przestawa�a krwawi�.
Widz�c w jak rozpaczliwym stanie jest Avenel, Brienne zebra�a wszyst-
kie si�y. Serce skaka�o jej do gard�a przy ka�dym dobiegaj�cym z ty�u
szmerze. Nawet szelest przemykaj�cych leSnych zwierz�t rozlega� si�
niezwykle g�oSno w ciszy spowitego mrokiem lasu. Dodawa�a jej jednak
odwagi mySl, �e ujechali ju� kawa� drogi, a dot�d nikt ich nie goni�.
Mia�a nadziej�, �e Avenel si� nie myli�, a Orillon rozprawi� si� raz na
zawsze z wrogiem.
Avenelu, musimy chyba odpocz�� powiedzia�a. Twoja noga&
Wracaj do Osterley! Ja sp�dz� noc w mySliwskim domku.
176
Ledwo móg� mówi� z bólu.
Gdzie jest ten domek?
Niedaleko. Nieoczekiwanie poda� jej swój pistolet. Jest nabity,
Brienne. Bierz go i jedx! Ale zrób coS dla mnie: powiedz w Osterley, by
wezwali Cumberlanda z Londynu.
Zaprowadx mnie do tego domku, Avenelu! Musimy sprawdzi�,
czy nie kryj� si� w nim zbiry mego ojca. Zatrzymamy si� tam i wrócimy
do Osterley jutro rano.
Kwiatku& masz, czego chcia�aS. JesteS& wolna!&
Avenel by� przekonany, �e Brienne go nie zrozumia�a.
Gdzie jest ten domek? Chcia�a rzuci� to pytanie rozkazuj�cym
tonem, ale na widok poszarza�ej twarzy Avenela zdoby�a si� tylko na
szept. Zrozum, prosz�! Nie wróc� bez ciebie.
Przez chwil� zastanawia� si� nad tym, co powiedzia�a. Potem do-
szed� wida� do wniosku, �e znacznie �atwiej b�dzie us�ucha� Brienne
ni� j� przekona�. Wskaza� g�ow� kierunek.
JakieS pó�tora kilometra st�d.
Zauwa�y�a, �e Avenel oddycha z trudem i kuli si� z bólu. Obdarzy�a
go dr��cym, sp�oszonym uSmiechem.
W porz�dku. Ruszamy!
W ci�gu kilku minut dotarli do ma�ego leSnego domku. Brienne zsia-
d�a z konia i ruszy�a Scie�k� z pistoletem w garSci. Nie bardzo wiedzia�a,
jak si� nim pos�ugiwa�, ale trzyma�a groxn� bro� przed sob� w nadziei,
�e ten widok odstraszy napastników. Za ni�, ledwie widoczny w mroku,
Avenel chwia� si� w siodle.
Rozejrzawszy si� pospiesznie doko�a, Brienne z ulg� stwierdzi�a, �e
od dawna nikt tu nie goSci�. Podesz�a do otwartych drzwi, stan�a w pro-
gu i zajrza�a do mrocznego wn�trza.
I wówczas przerazi�a si� jak nigdy w �yciu: z domku wyskoczy� ku
niej& duch na czterech nogach!&
Bo�e Swi�ty! Nie wystrzeli�a do zjawy tylko dlatego, �e nie wie-
dzia�a jak to zrobi�. I nagle rozp�aka�a si� z ulgi. Orillon! Sk�d si� tu
wzi��eS?!
By� tu kiedyS ze mn� us�ysza�a za plecami g�os Avenela. Zsiad�
z konia, ale trzyma� si� nadal za zranion� nog� i by� bliski omdlenia.
Uwi�za�em konie. Be�kota� jak pijany. Utrata du�ej iloSci krwi sprawi-
�a, �e mówi� z wielkim trudem.
To dobrze.
Brienne podesz�a do niego, �agodnie obj�a go ramionami i pomo-
g�a wejS� do domku. Opanowa�a jakoS wstr�t na widok dwóch wielkich
12 Uzurpator
177
szczurów, gapi�cych si� na ni� z okiennego parapetu. Przy jednej z bocz-
nych Scian dostrzeg�a siennik. Podprowadzi�a do niego Avenela i pomo-
g�a mu po�o�y� si�. Ranny j�cza� przy ka�dym ruchu, a jej robi�o si�
s�abo na widok jego cierpie�.
Postaram si� oSwietli� izb�. I wtedy opatrz� ci nog�.
Zanim podesz�a do pokrytego kurzem kominka, zamkn�a na dwa
spusty uczernione sadz� drzwi. Dreszcz j� przeszed� na mySl o tym, co&
albo kto& czai si� by� mo�e w ciemnoSci za nimi. Zebra�a jednak si�y
i pokona�a strach. Musi by� dzielna: nie ma innego wyjScia!
W jednym z k�tów odkry�a wSród paj�czyn stosik polan. Kilka z nich
u�o�y�a na palenisku. Na gzymsie kominka znalaz�y si� jakimS cudem
hubka i krzesiwo; wkrótce na palenisku trzaska� ju� weso�o ogie�. Do-
konawszy tego, Brienne wróci�a do rannego.
Gdybym& Prze�kn�a z trudem Slin�, patrz�c na krew zakrzep��
na r�ce, któr� zaciska� ran�. Gdybym ci sprawi�a ból, mów od razu!
Co za ironia losu: w�aSnie ty opatrujesz moje rany& zauwa�y�
z pos�pnym uSmiechem.
Brienne w odpowiedzi uSmiechn�a si� dr��cymi wargami. Pochyli�a
si� i Sci�gn�a z siebie dwie halki z cieniutkiego batystu. Podar�a je na
pasy, by zrobi� z nich banda�e. W �agodnym blasku ognia wyj�a z buta
Avenela nó� i rozci�a nim nogawk� zamszowych spodni. Trwa�o to bar-
dzo d�ugo, kiedy jednak noga by�a ju� na wierzchu, obanda�owa�a ran�
paskami batystu. Kula rozdar�a mi�Snie uda. Rana by�a paskudna i Avenel
j�kn�� kilkakrotnie podczas opatrunku. Za ka�dym razem Brienne serce
si� Sciska�o. Gdy wreszcie sko�czy�a, opuSci�a dr��ce r�ce i z ulg� pode-
sz�a do kominka w nadziei, �e ciep�o ognia ukoi jej stargane nerwy.
Pogrzeba�a patykiem, by o�ywi� p�omienie. Us�yszawszy za sob�
jakiS szmer, odwróci�a si� nerwowo. Avenel przesun�� si� na brzeg sien-
nika, pod sam� Scian�. Poklepa� wolne miejsce, daj�c jej wyraxnie do
zrozumienia, �e powinna po�o�y� si� przy nim. Wpatrywa� si� w ni�
z niezwyk�ym nat�eniem. Zdawa�o si� jej, �e dostrzega w jego wzroku
czu�oS�& ale to przecie� by�o niemo�liwe!
Jest za ma�o miejsca szepn�a. Mog�abym ci� urazi� w nog�.
JesteS taka malutka, kochanie! Nie zrobisz mi �adnej krzywdy,
tylko mnie ogrzejesz. [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Archiwum