KrasiĹski Psalmy_przyszlosci

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Od wieków walczyć przeciw wrogom Twoim,
Błagamy Ciebie razem z naszą Panią,
Co za nas Twego doprasza się słuchu,
NASK IFP UG
Ze zbiorów Wirtualnej Biblioteki Literatury Polskiej Instytutu Filologii Polskiej UG
52
My, zawieszeni pomiędzy otchłanią
A twym królestwem, Ojcze, Synu, Duchu!
Błagamy Ciebie z wrytym w ziemię czołem,
Skronią już w wiosen Twych kąpani dmuchu.
Czasów pryśniętych otoczeni kołem
I państw ginących Ojcze, Synu, Duchu,
Błagamy Ciebie stwórz w nas serce czyste
Odnów w nas zmysły z dusz wypleń kąkole
Złud świętokradzkich i daj wiekuiste
Zród dóbr Twych dobro daj nam dobrą wolę;
Teraz gdy rozgrzmial się już sąd Twój w niebie
Ponad lat zbiegłych dwoma tysiącami,
Daj nam, o Panie, świętymi czynami
Zród sądu tego samych wskrzesić siebie!
NASK IFP UG
Ze zbiorów Wirtualnej Biblioteki Literatury Polskiej Instytutu Filologii Polskiej UG
53
JULIUSZ SAOWACKI
ODPOWIEDy NA PSALMY PRZYSZAOZCI
SPIRYDIONOWI PRAWDZICKIEMU
DO AUTORA TRZECH PSALM�W PRZEZ ***
Podług ciebie, mój szlachcicu,
Cnotą naszą znieść niewolę?
Ty przemieniasz ziemską dolę,
W żywot ducha na księżycu.
W pieśniach wołasz: Czynu! Czynu!
Czynu! Czynu naród czeka:
A ty drżysz przed piersią gminu,
Drżysz, gdy błyśnie Bóg z człowieka.
Drżysz, gdy kos cię ukraińskich
Długi, smętny, brzęk zaleci,
Drżysz, gdy w marzeń mgle zaświeci
Grozna, stara twarz Kilińskich.
Nie tak, nie tak, mój szlachetny!...
Bo czyn ludu nie piosenka
To nie w herbie z mieczem ręka,
To nie ród imieniem świetny;
To nie pieśni próżny twór,
To nie buntu próżna mara,
To nie chmurny lot Ikara,
Gdzie zasługą, upaść z chmur;
To nie na słońc, gwiazd granicy
Z kochankami mdlejąc latać,
Włosy splatać i rozplatać,
Tchnienie tracić w błyskawicy
Ale twardo ale jasno
Zród narodu swego stać;
Myślą bić chorągwie rwać,
Zwiecić czynu tarczą własną;
W drogę choćby niepowrotną,
Lecz ofiarną naprzód twarzą!
NASK IFP UG
Ze zbiorów Wirtualnej Biblioteki Literatury Polskiej Instytutu Filologii Polskiej UG
54
Z piersią czystą choć samotną,
Choć ją sztyletami rażą;
Z twarzą smętną ale białą,
Chrystusową choć zwiędniałą,
A ciągnącą lud do siebie
Niesłychanym Bożym czarem:
Takim Duchem i sztandarem
Być na ziemi to być w niebie.
A ty Jasny jakiś Panie!
Bo cię nie znam, ale słyszę,
Słysząc twoje wierszowanie,
%7łe ktoś jak perłami pisze;
%7łe ktoś na kształt się proroka
Stawi ludziom ale modny,
Jak historyk świata, chłodny,
Obejrzawszy glob z wysoka,
Swoje wiersze, gdyby cugi,
Wysłał na świat, równym kłusem,
I napełnił wóz Chrystusem,
Jak Owidiusz Faetonem;
I rozesłał swoje sługi
Swe kolory czcić pokłonem.
Honor myślom! z których błyska
Nowy duch i forma nowa!
Bo są światu jak zjawiska,
Jak jutrzenka są różowa,
Jak ogniste meteory;
Stopom Ludu podesłane,
By gościńce Irydiane
Pielgrzymowi a my od nich
Bierzem ogień i kolory
I gwiazd dolatujem wschodnich.
Taka była dawniej dana
Poetyczna karm' dla ludu
Objawienie pełne cudu,
Myśl jak mara niespodziana,
Z piersi naszej wychodziła
NASK IFP UG
Ze zbiorów Wirtualnej Biblioteki Literatury Polskiej Instytutu Filologii Polskiej UG
55
Na kształt gwiazdy, lub miesiąca,
Narodowi dzwiękiem miła,
Ludu Sen wspominająca;
Czasem słońce, w półobłoku
Oczom wychodziła, rosła,
Czasem lekka na potoku,
W listku róży, Sylf bez wiosła;
Jakaś siła niewidzialna,
Przez poetę na świat lana;
Wolna jako Anioł Pana,
Silna jako skra zapalna.
Dziś co? Każdy wieszcz z rozkazem,
Każdy patron sam za sobą;
Nie z promieniem lecz z wyrazem,
Nie duch-duchem lecz osobą....
Kiedy gore świat cierpieniem,
Kiedy wzbiera czynu fala,
On się kładzie wstecz kamieniem,
Na ruch ludzki nie pozwala;
Chce zawrócić w stare łoże
Nowe fale rzeki Boże
Do zbolałych serc nie wnika,
Czynu ludu nie ma w dłoni;
Ale w uszy formą dzwoni,
Albo dzwoni albo syka.
Jego dzwiękiem, jego mową,
Nie odetchnie pierś szeroka;
Nie pomyśli jego głową,
Skier nie wezmie z jego oka:
Tylko z nędznej, starej płachty
Zamiast wieszcza sztandar jego: [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Archiwum